Door: Bruno Smit
DHL A-jeugd 2008
In het seizoen 2007-2008 werd het A-jeugd team van DHL kampioen. In die jaren zat DHL in de jeugd weer in een opgaande lijn. De mini-F’jes waren alweer een paar jaar bezig en de club groeide met name in de jongste jeugd gestaag. Ruim 10 jaar later is de jeugdafdeling weer tot volle bloei gekomen en niet in de laatste plaats door de vele vrijwilligers die in de loop der jaren hier hun bijdrage aan hebben geleverd. Duidelijk ook zichtbaar in de vele activiteiten voor de jeugd in het huidige “Corona”-seizoen.
Het A-jeugd team, het enige in dat jaar bij DHL, was een echte vriendengroep. De meeste jongens speelden al jaren vanuit de jongste jeugd bij elkaar. Doordat er maar één team was had je uiteraard betere en wat mindere voetballers. Dat maakte de jongens echter niet uit. In en buiten het veld hadden ze alles voor elkaar over.
Hun trainer/leider dat jaar waren Ad Post en Wout Toet. Zij waren zelf ook al jaren voetballer en trainer bij DHL en hadden hun carrière ook bij andere Delftse clubs (Ad bij SEP en Wout bij Wippolder) een invulling gegeven. Zij waren in staat om deze jongens plezier, techniek en tactisch inzicht in het voetbalspelletje te geven. De jongens gingen voor hen door het vuur en dat resulteerde uiteindelijk in het mooie kampioenschap. Triest genoeg is Ad later dat jaar en veel te jong op vakantie in Spanje overleden aan een hartstilstand. Wout is al jaren als verzorger nog steeds actief bij de A-selectie van DHL.
Samen met mijn vriend Frank volgden wij als chauffeurs en vaders van Jordi en Rick zowel uit als thuis de wedstrijden. Hele gezellige uitstapjes waren dat altijd met veel vermaak op gebeurtenissen binnen en buiten het veld.
In het team zaten jongens die nu nog in meer of mindere mate bij DHL actief zijn. Eéntje die zeker belicht moet worden uit dit team is de nieuwe hoofdtrainer Tayyab Chaudhry, die hier jaren deel van uitmaakte, en zeker wat heeft opgestoken van de trainingen en wedstrijden in zijn actieve voetballoopbaan bij DHL.
Tayyab, staand, derde van rechts.
Naar de 1e klasse
In 1974 behaalde de hoofdmacht van DHL haar sportieve hoogtepunt. Na kampioenschappen in 1966 en 1971 werd DHL in 1974 kampioen van de 2e klasse KNVB op zondag en promoveerde daardoor naar de 1e klasse. Echter in het seizoen 1974/1975 werd de hoofdklasse opgestart en konden er 4 teams direct uit de 2e klasse promoveren. DHL zette echter de kers op de taart en werd kampioen.
Door trainer Jan van den Akker was een gebalanceerde selectie opgebouwd. Veel ervaring en met aanvulling van talentvolle jeugdvoetballers zorgde dit ervoor dat DHL dat seizoen nagenoeg onverslaanbaar was. In de kampioenswedstrijd tegen Wilhelmus, destijds getraind door Aad de Mos, was een 1-0 overwinning genoeg. De geel-zwarte speelbal uit die wedstrijd hebben wij nog geruime tijd bij onze trainingen kunnen gebruiken.
DHL handhaafde zich in de jaren hierna nog even in de 1e klasse, maar kon het niveau niet langer vasthouden. Een aantal ervaren spelers stopten en de doorstroming vanuit de jeugd werd ook minder. Dit allemaal gestaag, maar wel zichtbaar en uiteindelijk merkbaar in de uitslagen.
Onderstaand het verslag van de wedstrijd door Rob Stokman uit het clubblad van april/mei 1974:
“Officiële speeltijd al verstreken. Opkomende rechtsachter Rob Smit plaatst de bal schuin naar voren waar Peter Bommelé de bal oppikt. Passeert vervolgens bekwaam een Wilhelmus-verdediger en doelman en schiet …….ja .. ja.. doelpunt 1-0. Herhaling: zie boven.
Daarmee kwam direct een einde aan de wedstrijd, de extra speeltijd was verstreken. DHL was kampioen. Protesten over een eventueel te lang doorspelen maakten al gauw plaats voor felicitaties. De stopwatch (“een klokkie van twee meier”) als stille getuige van het gelijk van de rechtspreker maakten de nederlaag aanvaardbaar voor Wilhelmus. Scheidsrechter Buitendijk, die prima floot, had het eerder alleen moeilijk gehad met een droge keel en het planten van een door hem omvergelopen hoekvlag. Het aanvaarden kwam ook, doordat beide clubs al gepromoveerd waren. Daar “alleen” het kampioenschap op het spel stond, ontzagen de spelers elkaar meer dan in een “erop of eronder” wedstrijd. Toch lieten zeker jeugdige DHL-aanhangers zich nog niet eerder zo luidruchtig horen. Het “groen-witte kleuren” en het tonen van enkele spandoeken droegen bij tot de sfeer van een echte kampioenswedstrijd.
Later op dag, na een eenvoudige maar voedzame maaltijd voor de kampioenen, het bestuur en hun dames, werd er eens goed feest gevierd. Was er bij de promotie een bescheiden instuif in het clubgebouw, het behalen van het kampioenschap werd in het wijkgebouw aan de Lindelaan (“waar nu de Plus zit”) veel uitbundiger gevierd. Het muzikale duo “De Hanca’s” bracht de stemming er al gauw in, gehoord op de vraag “Is everybody happy?”. Polonaises met een “leeuwkleef” aan zuigkracht konden alleen nuchtere en slecht ter been zijnde feestgangers niet van hun stoel loskrijgen. Van het verhoogde alcoholpercentage in het bloed maakten de heren muzikanten wel even misbruik. Na het zoveelste “groen-witte kleuren”, dat eindigt zoals iedereen weet met “DHL is kampioen”, zetten de muzikale rakkers het “Nooit meer doen” in. De niet meer kritische feestvierders waaronder vele spelers zongen het lied mee. Maar er is nog hoop, want trainer Jan van den Akker zweeg.
Herdenken …
Op 4 mei herdenken wij in Nederland jaarlijks de gevallen in oorlogen. In de oorspronkelijke opzet ging het uitsluitend om de Nederlandse slachtoffers in de Tweede Wereldoorlog, maar sinds 1961 wordt officieel een ruimere definitie gehanteerd die alle Nederlandse oorlogsslachtoffers of omgekomenen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog omvat.
Ook bij DHL zijn in de Tweede Wereldoorlog slachtoffers onder de leden gevallen. Jan v.d. Akker, Bart van Geel, Janus Horsten, Piet Jansen, Aad Stolk en Jan de Waal. Ter nagedachtenis hieraan werd door de toenmalige voorzitter, de heer Jan Bühler, een mooie plaquette onthuld. Lange tijd heeft dit bord gestaan aan de zijkant van de kantine, maar door alle verbouwingen is het toch regelmatig verplaatst.
Helaas is het bord tijdens de laatste verbouwing gevallen en was onherstelbaar beschadigd. Gelukkig heeft het bestuur besloten om een nieuw bord te laten maken. Door de goede connecties van onze voorzitter is er al snel een nieuw bord gekomen. Dit zal weer een mooi plekje bij ons clubhuis krijgen.
Ook zijn er bij DHL in de loop der tijd diverse leden (vroegtijdig) door ziekte of een ongeval gestorven. Hoe klein ook is het mooi om te zien, dat een vereniging hierbij stil staat. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het mooie eerbetoon dit jaar aan Rob Brouwer (decennialang lid en zeer actief als vrijwilliger) met zijn hardloopshirtjes en de indrukwekkende wedstrijd en herinnering door het team van het jeugdlid Cedric Weissman, die vorig jaar plotseling en veel te jong overleed....
Zomerkampen Ommen
Tot in het begin van de jaren zeventig was het nog niet gebruikelijk om in de zomermaanden op vakantie te gaan. Als een familie dit toch deed, dan was dat meestal in Nederland in een huisje of op een camping en werd nagenoeg de hele huisraad met een vrachtwagen naar het vakantieadres gebracht. Voor velen was het buitenland hooguit te zien (en te betreden) bij het drielandenpunt in Vaals. De gemeente Delft organiseerde in die jaren dan ook als alternatief de vakantieschool. Twee weken vermaak met sport en spel in het Hertenkamp (het Delftse Hout was nog niet aangelegd) en één week een bezoek aan de duinen. Dit was vlak bij de watertoren bij Scheveningen. Bunkers bezoeken in de duinen was dan altijd spannend. Vele kinderen van de lagere scholen (basisonderwijs) maakte hier gebruik van. Ik zat zelf destijds op de Mariaschool en wij hadden als school de blauwe bordjes. In het Hertenkamp werd er wel een onderscheid gemaakt tussen de katholieke, protestantse en openbare scholen.
Daarnaast organiseerde (sport-)verenigingen sportkampen voor haar jeugdleden. Naast een uitstapje naar Duitsland voor de oudere jeugd of sportweekenden ergens in Nederland (“Dalen in Drenthe zal velen nog als muziek in de oren klinken”) sloeg DHL meer dan 10 jaar haar jeugdkamp op bij de “Besthmenerberg” in Ommen (Overijssel). Vele leden (“nu 60 jaar en ouder”) hebben hier vaak aan deelgenomen. Sportwedstrijden, avondspelen, bezoek aan Ommen (kermis!) stonden op het programma. In het uitgestrekte bosgebied was veel mogelijk. De “kleine en grote Arena” (openluchttheaters in het bos) en de “Sahara” (zandvlakte in het bosgebied) zullen vele herinneringen oproepen. Als ik met generatiegenoten hier over praat komen verhalen en anekdotes spontaan weer naar boven. Ook was er een zwembad op het kamp aanwezig. We sliepen in houten barakken met stapelbedden en het eten werd in een grote kantine voor ons klaargemaakt. Over de kwaliteit van het eten was vaak de nodige discussie, maar als klein mannetje had je hier niet veel over te zeggen. Naast DHL weet ik, dat ook CSVD (het huidige Vitesse Delft) met haar jeugd aanwezig was op dit vakantiekamp. Gaf nog genoeg aanleiding tot sportieve rivaliteit.
Een paar jaar geleden was ik daar nog in de buurt en de beide arena’s en uiteraard de “Sahara” bestaan nog steeds. Op de plek van de barakken is nu een camping gevestigd.
Deze sportkampen hebben, uiteraard naast de reguliere voetbalactiviteiten, vriendschappen voor het leven opgeleverd. Onderstaand het verslag over het kamp in 1965 uit het clubblad van augustus van dat jaar. Mijn ouders gingen destijds beide als leider mee en mocht ik om die reden samen met mijn broer ook mee, ondanks dat wij nog niet de minimale leeftijd van 12 jaar hadden.
“Op zaterdag vertrokken wij naar ons vakantiekamp “De Besthmenerberg” in Ommen. Na een prachtige bustocht over Utrecht, Amersfoort en Apeldoorn bereikten we om ± 13:00 uur onze bestemming, waar de families Wiegman en Bommelé al voor de nodige proviand hadden gezorgd. Na deze families uitgeleide gedaan te hebben, waren wij al spoedig ingeburgerd in het ons ter beschikking staande groepsgebouw. In genoemd gebouw waren 36 slaapplaatsen en een goede wasgelegenheid. Voor de maaltijden konden wij beschikken over een zeer ruime kantine (400 plaatsen).
Nadat wij ons verkleed hadden werd door de meeste jongens de omgeving een beetje verkend. Een betere omgeving was volgens ons niet denkbaar: prachtige bossen, een zwembad, sportveld en een speeltuin lagen in de naaste omgeving. Het is dan ook niet moeilijk te vertellen, dat wij het allen prima naar ons zin hebben gehad.
Naast de gebruikelijke voetbalwedstrijden werd ook nog een vijfkamp gehouden, terwijl ook werd deelgenomen aan een avonddropping, waarbij we met een geheel verduisterde bus naar een onbekende plaats in het bos werden vervoerd en omstreeks 22:45 uur werden afgezet. Nadat we ca. 1,5 uur in het donkere bos hadden lopen zoeken bereikten wij weer de kantine, waarna wij spoedig ons bed opzochten.
Met een groep van onze oudste jongens werd ook nog een bezoek gebracht aan de Lemelerberg. Hier werd genoten van een prachtig uitzicht over de wijde omgeving. Ook hebben wij ’s avonds een kampvuur gemaakt, wat wel gezellig was. Een gezellige bezigheid was ook de telkens terugkerende “waspartij”, waarbij om beurten iemand in de wasbak werd gelegd.
Onze algemene indruk was, dat ieder het naar zijn zin heeft gehad. Rest nog een woord van dank aan mevrouw en mijnheer Smit en de heren van der Knaap en van Dongen voor de goede zorgen. Wij hopen het volgende jaar weer van de partij te zijn, waarbij wij rekenen op hetzelfde mooie weer als deze keer. Moe maar voldaan keerden wij zaterdag 7 augustus omstreeks 18:00 uur weer terug in Delft. Geschreven door J. Wiegman en H. Bommelé.”
De Boom
Hij staat er nog steeds. Al meer dan 60 jaar is deze boom op de hoek tussen de kantine en het bijgebouw getuige van het reilen en zeilen van onze vereniging. Ooit neergezet als een klein boompje in 1958 is het nu in 2021 een volwassen boom geworden met heel wat jaarringen. Vele van zijn generatiegenoten hebben inmiddels helaas en meestal vanwege ouderdom het loodje gelegd. Deze boom doet het echter nog steeds goed. De takken worden inmiddels wat kaler en het nieuwe groen elk jaar wat minder, maar hij staat nog steeds als een vorst op zijn plek.
De boom was onderdeel van een uniek project. De aanleg van Sportpark Brasserskade. Op een groot gebied net buiten de bebouwing van de gemeente Delft en aan de oostkant van de A13 kwam dit eind jaren vijftig tot stand. Het unieke zit hem voornamelijk in de hoeveelheid en verscheidenheid aan groen die destijds is gebruikt. Dit creëerde in de loop der jaren een parkachtige omgeving met een fantastische uitstraling. Alle velden zijn omzoomd door bomen en struiken. In de wijde omgeving kom je dit niet of nauwelijks tegen en zal heden ten dage niet meer zo aangelegd worden. Ik denk zelfs dat het hoofdveld van DHL niet direct zijn gelijke kent in de gemeente Delft en de omliggende dorpen. Hopelijk blijft dit nog jaren als zodanig in stand.
Onze boom heeft alle hoogte- en dieptepunten van DHL meegemaakt. Hij staat op een mooie plaats met uitzicht op alle velden. Kampioenschappen, degradaties, toernooien, trainingen, feestjes, hij heeft het allemaal in zijn geheugen opgeslagen. De boom heeft zelf fysiek ook het nodige meegemaakt. Ooit stond er een auto tegen aan geparkeerd, die de bocht iets te scherp nam. De verwondingen zie je nog steeds in de bast. Met de bestuurder van de auto (geen DHL-lid) is het goed afgelopen. Met de auto wat minder.
Daarnaast wordt deze boom als verzamelplaats van voetbalschoenen gebruikt door leden die hun “schoenen in de wilgen hangen”. Deze boom is weliswaar geen wilg, maar wordt bij het ontbreken ervan hier toch voor gebruikt. Als je nu gaat kijken, dan zul je zien dat er nog steeds diverse paren in hangen. Ook stormen hebben hier tot nu toe weinig invloed op gehad. Het gebruik is een ludieke actie, die voetballers gebruiken om het einde van hun carrière aan te duiden. Meestal echter pas als ze al jaren bij DHL hebben gevoetbald.
Vriendenteams bij DHL
Op 24 juli 2019 hield oud DHL 6 een reünie. Op zich leuk en er worden wel meer reünies gehouden. Echter dit oude vriendenteam was representatief voor de vele vriendenteams bij DHL in de laatste 25 jaar van de vorige eeuw.
Hoe het allemaal begon? In de jaren zeventig was DHL een grote succesvolle vereniging met veel jeugd en veel senioren. Zo waren er bijvoorbeeld zes A-junioren elftallen actief. In 1976 werd de overgangsleeftijd om van de junioren naar de senioren te gaan verlaagd van 19 naar 18 jaar. Zo gingen er dat jaar verhoudingsgewijs veel junioren over naar de senioren. Zoals gezegd waren ook de senioren goed bezet en succesvol met een A-selectie (DHL 1 en 2) en een B-selectie (DHL 3 en 4) met nog best veel kwaliteit en ook nog relatief jong. In 1976 gingen alleen Stef Filon en Cees Adegeest (later nog succesvol actief bij DHC) naar de A-selectie en daarnaast ook nog een beperkt aantal spelers naar de B-selectie. De rest was min of meer overgeleverd aan de keuze van de seniorencommissie. Samen met een aantal vrienden namen wij het initiatief tot de vorming van een vriendenteam. Destijds een onbekend fenomeen en eigenlijk ook (nog) niet gewenst. Maar wij kregen het toch voor elkaar. DHL 6 was geboren!!
Met 14 man begonnen we aan ons eerste seniorenseizoen. Iedereen was er eigenlijk altijd en dat gaf toch wekelijks wat gedoe wie de 14de man was, want die kon niet meedoen. Je mocht destijds namelijk maar maximaal 2 voetballers wisselen. Als jonge honden gingen we er wekelijks fel tegenaan en dat resulteerde in mooie en ruime overwinningen, maar ook in smadelijke nederlagen tegen teams met buiken en meer ervaring.
Maar na een paar jaar kwamen er ook successen en zijn wij meerdere malen kampioen geworden. Dit werd uiteraard, maar eigenlijk iedere week wel, goed gevierd in de DHL-kantine met onze andere groene vrienden ( of waren de flesjes toen nog bruin?). Ondanks de kampioenschappen promoveerde wij nooit naar een hogere klasse, omdat wij dan hoger kwamen te voetballen als DHL 4 en dat was toch niet de bedoeling voor een vriendenteam. In de loop der jaren vertrokken of stopte enkele spelers, maar werden makkelijk vervangen door andere DHL’ers. We hadden zelfs een wachtlijst.
Ons team had ook een echte supportersvereniging “Het Knurft” (uit de strip “de Stamgasten” van Toon van Driel) met toch wel ruim 60 leden. De supportersvereniging bracht op regelmatige basis een eigen clubblad uit en organiseerde de nodige feestjes. Ons huidige bestuurslid Martin Lander, samen met zijn broers Peter en Cor en zijn zwager Rien ook spelend in dit team, hield alle statistieken bij met uitslagen, standen en topscorers. Berucht zijn ook de jaarlijkse weekendjes waar ook de partners bij aanwezig waren. Gezelligheid ten top.
Naast DHL 6 kwamen in die tijd meerdere vriendenteams van de grond met een vergelijkbare inslag. Te denken valt o.a. aan de “Haanappels”, ”Van Eijken”, “Studententeam” en een “Italiaans” team bestaande uit Italiaanse gastarbeiders. Op zondag waren in die tijd 18 seniorenteams actief en was dit een van de “kurken” waar DHL jarenlang op dreef.
Op de foto staan vele oud-voetballers, “Knurft”-leden en kinderen van het oude DHL 6. Gelukkig zien we nog best wel een aantal van deze personen bij DHL. De reünie was zeer geslaagd met een hoge opkomst, veel zonneschijn en een prima barbecue en zeker voor herhaling vatbaar.
Clubhuis aan de Brasserskade
Op de foto zie je schematisch weergegeven hoe het clubhuis zich in de afgelopen 62 jaar heeft verruimd. Veel van de uitbreidingen zijn, met behulp van professionals, door eigen leden uitgevoerd.
In 1958 verhuisde DHL van de Laan van Vollering naar de huidige locatie aan de Brasserskade. Al vrij snel had DHL een voor die tijd mooie accommodatie met een kantine, een bestuurskamer en meerdere kleedkamers. De metalen staanders in de kantine laten ongeveer zien waar de kantine begon en eindigde. In de jaren zestig werd één van de kleedkamers omgebouwd tot een sauna. Een grote luxe, waarin DHL zich onderscheidde van andere verenigingen. De bestuurskamer was destijds direct rechts bij de ingang van de smalle gang van kantine naar de kleedkamers en waar, voor de huidige nieuwbouw, de damestoiletten waren gevestigd. De ruimte was niet groter dan 3x5 meter. Als kind kwam ik daar regelmatig, omdat mijn vader van 1937 tot 1966 in het bestuur heeft gezeten.
Na zo’n 10 jaar was er, mede door de aanwezigheid van de sauna en de groei van de vereniging, een chronisch gebrek aan kleedkamers. In 1970 werd dan ook aan de voorkant van het clubhuis een forse uitbreiding gerealiseerd. De bestuurskamer verhuisde daarnaartoe en er kwamen meerdere nieuwe kleedkamers, een EHBO-ruimte en een “Recreatieruimte”. Later is één van deze kleedkamers omgebouwd tot wasruimte. Kleedkamer nummer 3 ontbrak dan ook in de lijst met kleedkamers voor de voetballers.
De kantine was logischerwijs de volgende ruimte die te klein was en werd in 1978 verruimd richting de bijvelden. Doordat het dak wat lager is zie je nu nog steeds goed hoe groot dit nieuwe deel is. Op de foto staat o.a. de heer Heemskerk (de vader van Guus en de opa van Bart) en Theo van Spaandonck (in de jaren ’60 en ‘70 een clubicoon bij de vereniging).
In 2000 werd één van de zijkanten van de kantine doorgetrokken naar de nieuwbouw uit 1970. De huidige koelruimte en de keuken zijn in deze fase vergroot en gemoderniseerd. In 2015 werd dit gevolgd met de aanleg van het terras aan de hoofdveldzijde.
Door de groei van de vereniging en dan vooral ook het meisjesvoetbal, de staat van de kantine en de mindere staat van de toiletten is in 2019 een grootscheepse renovatie en nieuwbouw uitgevoerd en werd het huidige clubhuis gerealiseerd. Het middendeel is gesloopt en hier verrezen een nieuwe entree, kleedkamers, commissiekamer, opslagruimte, een sauna en toiletten. Ook werd het voorste deel van het clubhuis weer mooi opgeknapt door medewerkers van de onderhoudsploeg. Mogelijk dat ook dit deel nog een keer vernieuwd wordt.
In alle decennia is ook het interieur meerdere malen onder handen genomen. En ziet er nu weer allemaal heel netjes en verzorgd uit.
De vereniging kan trots zijn op het huidige clubhuis en op al haar vrijwilligers, vroeger en nu. Inmiddels is het clubhuis weer een visitekaartje. Uiteraard zijn er continu plannen voor een verdere renovatie en uitbreiding. Ook hiervoor geldt dat stilstand achteruitgang i
Gebroeders Alsemgeest - DHL Internationals in R.K. Elftal
In de jaren dertig van de vorige eeuw waren de drie gebroeders Alsemgeest (Wim, Aad en Cor (Tok)) zeer bepalende spelers voor DHL. De vereniging speelde destijds in de Rooms Katholieke Federatie. Ook deze bond had haar eigen nationale team en Wim en Cor Alsemgeest (en een andere DHL-er M. Vervloet) werden hiervoor nagenoeg altijd geselecteerd. Wim Alsemgeest stond bekend als een goede en betrouwbare doelman en naar zeggen zelfs de beste doelman, die dit team ooit gehad heeft. Zijn broer Cor werd het “kanon” genoemd vanwege zijn verwoestende schoten, welke vaak in een doelpunt resulteerde. Er werden wedstrijden gespeeld tegen o.a. België, Oostenrijk en Duitsland.
In hun latere carrière is Wim chirurg geworden in Roermond en Tok aardrijkskundeleraar in Almelo op een HBS. Aad was groothandelaar en koopman in lompen.
Op bijgaande foto is Wim degene met de bal en achter hem links staand Aad en rechts Cor.
Een aantal citaten uit de media van die tijd n.a.v. wedstrijden van het R.K. nationaal elftal:
· Keeper Alsemgeest heeft weinig moeilijk werk gehad, doch wat hij te doen kreeg, deed hij op de bekende sublieme wijze;
· Het beste deel van de voorhoede was ongetwijfeld de linkerwing. Alsemgeest is, als hij een kans krijgt, steeds gevaarlijk;
· De voorhoede der R.K.F.-ploeg was uitnemend op dreef. Ze telt in C. Alsemgeest en Jongbloets vervaarlijke schutters;
· Alsemgeest, die door een schare Delftenaren werd aangemoedigd, solliciteert voor de onderscheiding R.K.F.-kanon. Brrr, wat een schot heeft de Delftenaar!
· Keeper Alsemgeest liet weer eens zien wat hij waard is. Een kalmer, in zijn optreden zekerder doelman, zagen we nog niet aan het werk. Hij maakte den geheelen wedstrijd weer geen enkele fout.
De familie Alsemgeest heeft een bijzonder fraaie website gemaakt over de familie Alsemgeest, waar ook veel aandacht wordt gegeven aan de voetballende broers. Deze website is te bereiken via de link: https://alsemgeest.hele.nl/Geschiedenis/Voetbalbroers.php
Tribune Laan van Vollering
Vanaf het einde van de jaren twintig van de vorige eeuw had DHL haar eigen voetbal- en atletiekaccommodatie aan de Laan van Vollering in Delft. De velden lagen ongeveer op de plek naast het Westerkwartier waar nu o.a. de brandweer is gevestigd. Op de onderste foto is de kerk van de Raamstraat zichtbaar. Dit was destijds de buitenrand van Delft. De wijken Poptahof, Voorhof, Buitenhof en Tanthof werden pas vanaf begin jaren ’60 gebouwd. Op deze locatie zou men blijven tot aan de verhuizing in 1958 naar de huidige locatie aan de Brasserskade.
De trots van de vereniging was o.a. de bouw van een tribune. In april 1932 was het zover. De tribune was af. De uitvoerder, de heer van Etten, had op een betrekkelijk kleine ruimte van 15x7 meter kans gezien een indeling tot stand te brengen, die werkelijk ideaal was te noemen.
Uit het clubblad van april 1932: “Aan voldoende licht mankeert het niet, evenmin is er vrees het hoofd te stoten tegen den onderkant der tribune. Zelfs in de 4 meter lange lokalen kan de langste DHL-er overal rechtop blijven staan! De twee waschlokalen zijn voorzien van zeer zindelijke waschbakken. De aansluiting, ruim 100 meter lang, was het werk van de loodgieter de heer Dijkman, terwijl onze donateur, de heer Smit, het graafwerk heeft verricht. Men ziet, het is in DHL-kringen gebleven. En wij mogen hier wel verklappen, dat noch de aannemer, noch de loodgieter of de grondwerker “rijk” is geworden van het werk. Het DHL-hart heeft bij deze heeren hevig moeten kloppen.”
Op 17 april 1932 werd de tribune feestelijk in gebruik genomen met veel hoogwaardigheidsbekleders uit de gemeenteraad en de Katholieke kerk en vergezeld met een feestelijke ondersteuning door het fanfaregezelschap “St. Franciscus”. DHL 1 speelde ter gelegenheid een wedstrijd tegen RKTVV uit Tilburg en behaalde een kleine overwinning wat de feestvreuge uiteraard verhoogde.
Helaas heeft de tribune de tweede wereldoorlog niet overleefd. Vermoedelijk werd het hout van de tribune gebruikt om de kachel wat harder op te stoken. Op de nieuwe locatie aan de Brasserskade werd in de jaren zestig onze huidige tribune gebouwd.
Damesvoetbal
Ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan in 1965 van de vereniging DHL was één van de activiteiten om ook een damesvoetbalwedstrijd te spelen. In die jaren was damesvoetbal in zijn algemeenheid niet of nauwelijks van de grond gekomen in Nederland. Ook bij DHL was dat niet het geval en deze activiteit van de dames in 1965 was dan ook eenmalig en het was geenszins de bedoeling om in competitieverband te gaan spelen.
De dames, voornamelijk samengesteld uit vrouwen en vriendinnen van DHL-spelers, namen de wedstrijd wel serieus en gingen voor de wedstrijd zo’n 8 maanden in training onder leiding van de hoofdtrainer van DHL de heer A.de Wit. Op 29 augustus 1965 werd de wedstrijd gespeeld tegen de dames van voetbalvereniging Dongen uit Noord-Brabant.
Het werd al snel duidelijk dat de dames uit Dongen meer ervaring hadden en men ging rusten met een 2-0 achterstand voor DHL. Na de rust kwam DHL fanatieker uit de kleedkamer en de verslaggever van de Delftse Courant verwoordde dat als volgt: “Na de thee begon de sterrol van DHL’s linksbuiten Marie-José van der Ploeg. Met een schitterende solo-rush bracht zij het voornamelijk mannelijke publiek in verrukking en deze steeg ten top toen zij dit fraaie werk afrondde met een doelpunt, 1-2. Kort daarop wist een speelster van Dongen handig te profiteren van een misverstand in de Delftse achterhoede en werd het 1-3. Maar dit werd Marie-José weer te bar. Luid aangemoedigd liep zij als een “hazewinde” langs de Dongense verdediging. Ook de beschermvrouwe van de Brabantse doelmond was voor haar in het geheel geen belemmering en tot vreugde van haar teamgenoten lag de bal even later in de touwen, 2-3. Dat DHL niet meer de stand in evenwicht kon brengen lag uitsluitend aan scheidsrechter Romberg, die zich stipt hield aan de normaal geldende speelduur”. Zoals de heer van Wingelaar van de KNVB al schreef in zijn voorwoord van deze wedstrijd was DHL hiermee één van de pioniers van het damesvoetbal.
Op de foto staan de dames van het elftal uit 1965 met op de achtergrond v.l.n.r. trainer A. de Wit en het bestuur (de heren Lips, Smit, Poot, Bommelé en van Stigt) en scheidsrechter Romberg. Het team bestond uit de dames T. v.d. Stap, T.v. Spronsen, M. Schaareman, M. van Schie, F. Immers, J. Meier, B. Lips, H. de Klerk, E. van Overdam, A. v.d. Meer, J. v.d. Ploeg, H. Hoogendijk en A. de Wit.
Vanaf de jaren tachtig werd dames seniorenvoetbal ook in competitieverband en met veel succes in diverse periodes bij DHL beoefend. Vaak was er echter maar sprake van één team en dat bleek dan toch een te smalle basis om dit langdurig te continueren.
Meisjes- en damesvoetbal groeide de laatste decennia in heel Nederland uit tot een groot succes en is nog steeds één van de snelst groeiende sporten. Dit mede veroorzaakt door de successen van het Nederlands dameselftal. Ook bij DHL zien we en dan met name in de jeugd steeds meer meisjes die gaan voetballen. Ook de moeders van de jeugdleden trainen op vrijdagavond en spelen ook regelmatig tegen teams van andere verenigingen.
De Heilige Mis
Als opening van het seizoen werd er in de open lucht een Heilige Mis gehouden op het DHL-complex door de geestelijk adviseur van de vereniging. In de jaren ’60-’70 was dat Pater Voorthuizen.
Van origine is DHL een Katholieke vereniging. Ieder katholiek jongetje uit Delft en omstreken, die wilde gaan voetballen, werd bijna automatisch lid van DHL. In die tijd gingen meisjes nog nauwelijks op voetbal. Het moet wel gezegd worden dat er ook een (beperkt) aantal kinderen naar de andere katholieke vereniging SEP (oorspronkelijk Vita Nostra) gingen. Sep was in 1948 opgericht als een afsplitsing van DHL. DHL wilde destijds in de Katholieke voetbalbond blijven spelen en de oprichters van Vita Nostra wilde overgaan naar de Nederlandse Voetbalbond (de huidige KNVB).
Die automatische ledenwerving verwaterde vanaf de jaren ’80 en gingen kinderen vaker naar de dichtstbijzijnde voetbalvereniging. Het aantal jeugdleden bij DHL nam o.a. als gevolg daarvan ook af.
DHL was ook een samenwerkingsverband met het Sint Stanislascollege aangegaan. Het Stanislas werd gerund door Jezuïetenpaters en vergelijkbare samenwerkingsverbanden waren er ook in Den Haag tussen het Aloysius college en Graaf Willem II Vac en in Amsterdam tussen het Ignatiuscollege en RKAVIC. Leerlingen van het Stanislas speelde in de schoolkleuren oranje/blauw in eigen teams en trainde ook apart. Dat leverde nog wel eens wat vreemde situaties op, omdat de Stanislasteams soms sterker waren dan de DHL-teams, maar toch lager waren ingedeeld. Later zijn de teams samengevoegd, zodat het hoogste jeugdteam ook het sterkste team was.
Memorabel zijn ook de oefenwedstrijden in en tegen Steeds Voorwaarts aan het begin van het seizoen. De kerkbanken werden in Schipluiden verplaatst naar het voetbalveld, zodat het publiek langs het veld kon zitten. Het katholieke Steeds Voorwaarts fuseerde later met het christelijke Asso tot de huidige vereniging S.V. Schipluiden.
De foto is genomen in het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw aan de voorkant van de kantine. In 1982 is de kantine verruimd naar de huidige grootte. De mis werd altijd afgesloten met een gezamenlijk ontbijt in de kantine. Voetbalwedstrijden begonnen op zondag destijds ook niet voor 12:00 uur, zodat de leden eerst naar de kerk konden gaan.
Meer dan 4000 toeschouwers !!
Op Pinstermaandag 30 mei 1966 omzoomde meer dan 4000 toeschouwers het hoofdveld van DHL aan de Brasserkade. Aan alle kanten werden houten bierkistjes als tribune opgebouwd, zodat er meerdere rijen gevormd konden worden en een ieder goed zicht op het veld had. De foto is genomen naast het doel aan de overkant van het hoofdveld richting Concordia. Op de foto zijn de DHL-ers Jan van der Horst, Bram Panman, Jan Dukker en Nol van der Swaluw zichtbaar.
DHL moest minimaal één punt tegen directe concurrent ADS uit Den Haag halen om kampioen van de 3e klasse te worden en directe promotie naar de 2e klasse af te dwingen.
Het was geen goede, maar wel spannende wedstrijd en ADS was regelmatig de bovenliggende partij. DHL had echter een uitstekende verdediging en de oud-Feijenoord doelman Bram Panman van DHL speelde een fantastische wedstrijd. DHL kwam op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van Jaap Bodde, die de bal in de rebound door de benen van de keeper in het doel schoot.
Vlak voor het einde van de wedstrijd kwam ADS op gelijke hoogte. Dit mocht echter niet meer baten en DHL was kampioen. Het kampioenschap werd zeer uitbundig gevierd en was een voorbode van een sterke periode van DHL met promoties in 1971 en 1974. Naast DHL 1 werd ook het 2e team in 1966 kampioen.
Jan Schilperoort en Jan van den Akker, beide nog steeds actief bij DHL, maakte destijds o.a. deel uit van het eerste team.
De caravan
DHL organiseerde vroeger veel toernooien gedurende het einde van het seizoen. Daar waren diverse sponsoren bij betrokken. Aan het einde van de vorige eeuw werden wij o.a. gesponsord door caravanbedrijf “De Bras” met een caravan, die gedurende de toernooien een verblijfplaats was voor de organisatie. De caravan werd steevast geplaats aan de zijkant van de kantine bij het hoofdveld. Voor de destijds drie DHL velden een mooie plek om alles goed te kunnen overzien.
Het was het domein van Hans van Koppen (leunend tegen de caravan), die in die jaren in veel toernooiorganisaties plaats nam. Hans is ook jarenlang bestuurslid geweest. Op de foto overhandigt de toenmalige jeugdvoorzitter Ben Wijtman een prijs aan de aanvoerder van één van de deelnemende teams. Ook nu nog zijn wij veel dank verschuldigt aan Ben ( “Beste sportvrienden ..”), omdat hij veel werk heeft vezet om het archief van DHL destijds te rubriceren en aan te vullen.
De caravan had na een aantal jaren zijn beste tijd gehad en was rijp voor de sloop.
De zwemafdeling
Naast het voetbal kon men bij DHL in de eerste decennia meerdere sporten beoefenen. Zwemmen was er daar één van. In het sportfondsenbad aan de Tweemolentjeskade (op de hoek met de Jorisweg) werd zwemles gegeven, werden wedstrijden gehouden en kon men ook waterpolo beoefenen. Het bad is er nu niet meer. Ik ben daar vlakbij geboren en iets wat ik mij nog goed kan herinneren is het kroos wat zich op het water vormde en de eenden die in het water rondzwommen. Er werd in die jaren gewoon van het water uit de sloten gebruik gemaakt. In de jaren zestig werd het bad gesloopt en maakte plaats voor de zusterflat van Joris.
De zwemafdeling, opgericht in 1933, was in de jaren dertig een behoorlijk florerende afdeling bij DHL. Eén van de doelstellingen destijds was om de jeugd te leren zwemmen. Opvallend voor die tijd was ook het grote aantal vrouwen (120) welke lid werd van de vereniging. Uiteindelijk is deze afdeling overgegaan in de vereniging Raket.
Zwemmen in het Sportfondsenbad aan de Tweemolentjeskade.
DHL 1 Kampioen 1971
De jaren ’60 en ’70 waren hoogtijdagen voor de vereniging DHL. Door diverse kampioenschappen in 1966, 1971 en 1974 stormde DHL van de 4e naar de 1e klasse van de zondagafdeling van de KNVB. Onderstaande foto is van het kampioenschap in 1971 bij RAVA. Veel publiek uit Delft was op deze wedstrijd afgekomen.
Het verslag in het clubblad over deze wedstrijd : “Cees v.d. Ende maakte de bal dood met zijn rechtervoet en met zijn linker springlevend door ontiegelijk hard in te knallen. Goal. 1-1. Het was één van de 41 doelpunten die DHL dit seizoen maakte, maar deze vergeet je nooit meer. Dat doelpunt viel in de 2e helft, in een periode waarin DHL en RAVA voornamelijk op de RAVA-helft vertoefden. In zo’n situatie moet er wel een doelpunt vallen, alleen in nerveuze kampioenswedstrijden wil het dan maar niet lukken. Aanvankelijk zag het er minder gunstig uit voor DHL, want RAVA had in de eerste helft de leiding genomen. Deze klap werd fantastisch opgevangen door de jonge supporters die gelijk het “DHL wordt kampioen aanhieven”. Iets wat op de leeuwen zijn uitwerking niet miste. DHL kwam fel terug en niet zonder succes. Bij het laatste fluitsignaal stroomden de supporters het veld op om de spelers op de schouders te nemen. Het was tevens het sein om de champagne te laten aanrukken en de stoffige voetbalkelen schoon te spoelen. Na afloop volgde er een rijtoer door de stad een een diner in het clubgebouw, waarin later op de avond het feest pas goed zou losbarsten.”
De leeuwen die kampioen werden waren : Trainer Jan van de Akker en de spelers Nol van der Swaluw, Jacques Jansen, Jan Dukker, Peter Bommelé, Jan Schilperoort, Bram Panman, Frans Storm, Nico Nieuwpoort, Leo van Schie, Ton Spee, Kees van der Heiden, Peter Jansen, Harry Ramler, Cees van der Ende, Huub Schepers, Paul Hoogendijk, Han van de Akker, Frans Noordhuizen en Loek van Kessel.
